Red (2/grudzień ‘09/styczeń ‘10). Tematy: „Zgroza, zgroza; Spożywczy; ‘39”.

We wstępniaku Radosław Wiśniewski i Sławomir Kuźnicki tak podsumowują dotychczasową działalność pisma: „Przez trzy lata ukazało się dziesięć numerów, z czego łatwo wyliczyć, że jesteśmy raczej typowym polskim, literackim kwartalnikiem ukazującym się, jak nazwa wskazuje, dwa-trzy razy w roku. To zaś powoduje, że niektóre pomysły wietrzeją w poczekalni. Uznaliśmy, że może lepiej wydać numer, w którym zabraknie kilku luźnych esejów czy prezentacji prozatorskich, ale za to poruszymy chociażby sygnalnie kilka tematów. W tym numerze kosztem pozostałych działów postanowiliśmy zamieścić bloki tekstów dotykające kwestii wojny 1939 roku, grozy i strachu w literaturze, oraz, jako wiodący, blok o żarciu, jedzeniu pochłanianiu.” „Jedz, kochaj się, … czytaj!” Magdaleny Boczkowskiej otwiera część poświęconą „tabu żywieniowemu”, nazwaną „Spożywczy”. W eseju tym czytamy m.in.: „Seks przypomina jedzenie. Zaczyna się od delikatnej podniety, by przejść w wyrafinowaną grę wstępną, a następnie wśród krzyków orgazmu doprowadzić do zasłużonego odpoczynku. Solidny posiłek zaś powinien zaczynać się delikatna przystawką, przechodzić w aksamitna zupę, a po kulminacyjnej chwili dania głównego skończyć się słodka nutka deseru…”. W „Spożywczym” także prozy Iwana Potića, aforyzmy de la Serny, tekst pt. „Mięso” Inesy Cest, a wreszcie esej Carol J. Adams „Płciowa polityka mięsa”. W nim także o związkach jedzenia i seksu, pisze bowiem Adams: „Baśnie od najwcześniejszych lat wprowadzają nas w dynamikę jedzenia i ról płciowych. (…) Kanibalizm w baśniach jest czynnością zasadniczo męską (…). Wiedźmy – wykrzywione i potworne kobiety w oczach patriarchalnego świata – stanowią model kobiecego kanibalizmu.” Dla złaknionych większej dawki kulinariów jest jeszcze kilka próz i szkic Tomasza Cielaka, „Kilka uwag o serach w literaturze i życiu Polaków”. A na deser: Michal Ajvaz i fragment jego „Białych mrówek” – znakomity tekst znakomitego pisarza. W numerze znaleźć można też kilka ciekawych wywiadów. Z Dehnelem i Jarniewiczem o Larkinie, z Grzegorzem Kupczykiem o lekach (i nie tylko), oraz bardzo ciekawy z Jackiem Dukajem, pt. „Wyjmuję kalkulator”. Dukaj mówi tu m.in. o uwikłaniu pisarza w media, jak również o religii w swoich książkach. O tym ostatnim mówi tak: „Prawie zawsze moi bohaterowie muszą sobie radzić w zagubieniu między rozmaitymi hipotezami. Nawet gdy operuję na naukach ścisłych, pilnuję by odtwarzać realną sytuację poznawczą: są dane, są teorie, SA doświadczenia dające wyniki zgodne i nie-zgodne z tymi teoriami, i wobec tego teorie dalsze, przybliżające nas do poznania. (…) Trochę to platońskie i może da się mnie jakoś powiązać z gnostycyzmem. Ale od klasycznego (wschodniego, przedchrześcijańskiego) gnostycyzmu się odżegnuję. Drogi poznania prowadzące do Boga są drogami Logosu. Poza tym mamy uczucia i łaskę wiary, o której z sensem można tylko milczeć.” W wywiadzie także o tym, że „zniknie przymus śmierci”, a Kościół będzie musiał poradzić sobie z prawem każdego do eutanazji; o ludzkości widzianej przez pryzmat transhumanizmu; o „socjobiologicznej depresji” – wszystko niezwykle zajmujące. Zaraz za Dukajem blok tekstów o „Burzy” Macieja Parowskiego. Najpierw „Burza (szkic scenariusza filmu dokumentalno-fantastycznego)”, potem „Burza – losy pomysłu” Macieja Parowskiego. W tym samym dziale także rozmowa z Wojciechem Borysem pt. „Niewiedza nie jest cnota” i kilka wierszy Borosa. Na koniec polecam rozmowę z Michałem Cetnarowskim „o leczeniu kompleksów, mitach i wrześniu 1939”. Radosław Wiśniewski mówi w niej m.in.: „(…) w dzisiejszych czasach w literaturze poważnej niepoważnie jest mieć szeroką wiedzę z zakresu własnego kraju czy kontynentu, ale obciach nie wiedzieć, kto to jest Lacan, czy nie mieć zdania na temat Derridy.” Cetnarowski mówi zaś m.in.: „Zapotrzebowanie decydentów to jedno, ale istnieje też chyba tak zwane zapotrzebowanie społeczne. Z samego faktu, że istnieje Muzeum Powstania Warszawskiego nie wynika jeszcze odpowiedź na pytanie o jego wielka popularność.” Jak widać, wywiadami, prozą i publicystyką ten numer REDA stoi. Ale są jeszcze stałe rubryki, recenzje, oraz wiersze, których tym razem nie cytowałem. Do numeru dodany jest tomik Dawida Kotei, „Trupy, trupy”.