O sprzecznych opiniach w kwestii samotności pisarza
„Osoba pisząca książki musi pozostawać w stałej izolacji od innych ludzi. To najważniejszy wymiar samotności. Samotność tekstu – samotność autora. Na początek człowiek się zastanawia, czym była ta cisza dookoła. Obecna właściwie przy każdym naszym kroku po domu, o każdej porze, niezależnie od rodzaju światła, czy to przy świetle naturalnym, czy przy sztucznym. Ta namacalna samotność ciała staje się niewzruszoną samotnością tekstu. Z nikim o tym nie rozmawiałam. Już wtedy, w okresie mojej pierwszej samotności odkryłam, że muszę zająć się pisaniem. Już dawniej potwierdził to Raymond Queneau. Jedyna opinia Raymonda Queneau, to zdanie: “Niech pani nie robi nic innego, niech pani pisze”.”
Marguerite Duras, „Pisać”, przeł. Magdalena Pluta, Świat Literacki, Warszawa 2001.
.
„Najważniejsze aby nadmiar teorii, zbyt przemądrzałe podejście do stylu, nie odebrały słowu jego skuteczności w praktyce, w życiu. Wszak sztuka dzieje się między żywymi, konkretnymi ludźmi – a więc niedoskonałymi. Roi się dziś od stylów, które nudzą – które męczą – które wyciągają flaki – ponieważ są tworem intelektualnej recepty, dziełem ludzi nietowarzyskich i po prostu źle wychowanych. Celować słowem w ludzi a nie w teorie, w ludzi a nie w sztukę.”
Witold Gombrowicz, „Dziennik 1953-1969”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2013.
.
.
Być albo nie być – towarzyskim – to też może być pytanie, na które w końcu zmuszony będzie odpowiedzieć ten, kto zabiera się do pisania. I czy rozwiązaniem tego węzła, jego przecięciem, w razie gdyby stał się prawdziwie gordyjskim, będzie stanie się towarzyskim – pozornie?
Są tacy, którzy wręcz uważają, że pisarze, w ogóle tzw. artyści bywają wyłącznie towarzyscy pozornie. Niby są, a jakby ich nie było. Niby słuchają, ale czy akurat słyszą, czy może układają w głowie zdania dotyczące zupełnie innego świata i zupełnie innych osób – nie sposób wiedzieć. Jedno jest pewne: samotność, o jakiej pisała Duras i towarzyskość, jakiej domagał się od pisarzy Gombrowicz, więcej mówią o nich, niż o tym, jak ja czy ktokolwiek inny powinien postąpić, rozważając kwestię samotności i towarzyskości. Idealnie nie będzie. Najwięksi zwolennicy towarzyskości (Gombrowicz) bywają skazani na wieloletnią samotność. Podczas gdy samotnicy mogą latami żyć w otoczeniu bliskich, czasem nawet nieźle sobie radząc z pozorowaniem towarzyskości. Kiedy o tym piszę, wydaje mi się, że to błahy temat. Istnieje jednak możliwość, już tak bywało, że to, co w jednym momencie wydaje się błahe i może nawet niewarte uwagi, w następnym staje się sprawą istotną. Nie wiem, jak będzie. Nie wiem nawet, czy jestem „za” samotnością, czy raczej „przeciw” i po stronie towarzyskości. Jak powiedziałem: być albo nie być – towarzyskim – to też może być pytanie.
Uwaga! Ostatnia książka Jakuba Winiarskiego to napisany wspólnie z Piotrem Ibrahimem Kalwasem „Archipelag islam. Czas Koranu, czas zmiany. Rozmowy bez cenzury”.
Książkę można zakupić na stronie wydawnictwa Błękitna Kropka:
http://www.blekitna.pl/tytuly/archipelag-islam/
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.