Kategoryczne, samowystarczalne, prawdziwe
„Jak piszę? Idę nad Sekwanę, gdzie siadam na betonowej ławce i obserwuję mewy, wznoszące się albo opadające z wiatrem. Rzeka jest spiżowo-szara, z drobnymi grzywami fal, bardzo kapryśna. Chodzenie pomaga mi ożywić zaspane oczy. Nagle: mewa chwyta rybę, która jest zbyt duża, by dała się połknąć, więc on (albo ona) musi ją wypluć. To metafora pisania wierszy, myślę. Chcę, aby moje utwory wyglądały na zbuntowane, ale też, żeby były sługami porządku. Chcę, aby były kategoryczne, samowystarczalne, i prawdziwe w tym, co przedstawiają – jak malarstwo ekspresjonistów.”
– Henri Cole. (Przeł. J.W.)
.
Oryginał: „How do I write? I walk along the Seine, where I sit on a concrete bench and watch the gulls ride up and down on the wind. The river is gunmetal gray, with little whitecaps, and very moody. Walking helps me to clear out the cobwebs of the night. Suddenly, a gull catches a fish that is too big to swallow, and he or she must spit it out. This is a metaphor for writing poetry, I think. I want my poems to seem rebellious but also to be the servant of order. I want them to be definite, self-sufficient, and true in what they represent, like expressionist paintings.”
Henri Cole, „Orphic Paris”, The New York Review of Books, 2018.
Uwaga! Ostatnia książka Jakuba Winiarskiego to napisany wspólnie z Piotrem Ibrahimem Kalwasem „Archipelag islam. Czas Koranu, czas zmiany. Rozmowy bez cenzury”.
Książkę można zakupić na stronie wydawnictwa Błękitna Kropka:
http://www.blekitna.pl/tytuly/archipelag-islam/
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.