Nie taki głupi (Piotr Macierzyński, „Durak”)

Siedem wierszy jest w arkuszu „Durak” Piotra Macierzyńskiego i są to wiersze przeważnie bardzo dobre. Wiersze bardzo dobre mają to do siebie, że stanowią pewne skończone całości, w których słowa są tak ułożone po sobie, że nie ma potrzeby tych ułożeń poprawiać. Tak jest w otwierającym arkusz Macierzyńskiego liryku bez tytułu i tak jest w innych jego lirykach. Ten bez tytułu wygląda tak: „Justyna poszła do spowiedzi bo została matka / chrzestna Szymona któremu podniosła się temperatura / przed przyjęciem sakramentu / Justyna powiedziała księdzu żałuję / że kochałam się z Macierzyńskim / bez sakramentów za to z prezerwatywą / że całowałam się z nim z języczkiem / że godziłam się na oral i połykanie spermy / i chociaż było w tym wiele miłości / to przecież niczego nie usprawiedliwia”. Macierzyński ma swój styl. Widać to coraz wyraźniej. Rzecz nawet nie w tym, że cokolwiek by nie napisał można spodziewać się, że uczyni bohaterem „Justynę” albo „Macierzyńskiego” i ona, „Justyna”, będzie wielką, niespełnioną miłością, a on, „Macierzyński” będzie niczym trubadur skarżący się to na jej obojętność, to na jej niewrażliwość, rzecz nawet nie w tym, że ta dama i ten ten trubadur szydzący ze swoich uczuć, które w starciu z rzeczywistością przybierają wymiary groteskowe i tragikomiczne stają się coraz wyraźniejszymi figurami w poezji Piotra Macierzyńskiego – wszystko to jest znacznie bardziej skomplikowane i jestem pewien, że niebawem ktoś bardziej uczony ode mnie zajmie się tym po akademicku, ja tylko sygnalizuję problem. Mnie Macierzyński swoim lirycznym indywidualizmem, egotyzmem i postawą prześmiewcy wzniosłości trochę wzrusza, trochę bawi i nigdy nie nudzi, co samo w sobie powinno być już wystarczającą rekomendacją. Tak, Macierzyński jest kimś, kogo tomiki powinno się w księgarniach dodawać gratis do książek z wierszami Stachury, Poświatowskiej, Jonasza Kofty i tym podobnych liryków, by ci czytelnicy, którzy lubią kończyć lekturę z sercem spuchniętym od poczucia prawdy, dobra i piękna zaznali igły przekuwającej balon ich osobistych iluzji. Macierzyński jest jednym z tych autorów lirycznych, którzy, jak można przypuszczać, dobrze, uważnie i z pokorą przeczytali esej „Przeciw poetom” Witolda Gombrowicza. Dlatego jego poezja to nie jest cukier zbyt słodki, masło zbyt maślane, krupy zbyt krupne… A siedem wierzy z „Duraka” to nie jest estetyzm nadmiernie estetyczny, liryzm zbyt liryczny, metafora natrętnie metaforyczna czy poetyckość bez umiaru poetycka. I to jest tej poezji wartość i dlatego warto lirykę Macierzyńskiego czytać.

Piotr Macierzyński, „Durak”, „Kontrapunkty”, seria pod redakcją Pawła Lekszyckiego (arkusz 29), Młodzieżowy Ośrodek Pracy Twórczej, Dąbrowa Górnicza 2005.