Mark Strand, „Czarne mapy” (przeł. Agnieszka Kołakowska)

Ani orszak kamieni
ani oklaski wiatru
nie powiedzą ci nigdy,
że oto już dotarłeś.

Nie powie ci tego morze,
co czci jedynie odjazdy.
Nie powiedzą ci góry
ani ginące miasta.

Nic ci nie powie, gdzie jesteś.
Każda chwila to miejsce,
w którym jeszcze nie byłeś:
jesteś tu po raz pierwszy.

Możesz iść w przekonaniu,
że idziesz otoczony
blaskiem jakiegoś światła.
Ale jak masz to stwierdzić?

„Teraz” zawsze jest ciemne.
Jego mapy są czarne,
wyrastają z nicości
i wznoszą się powoli

ku własnemu istnieniu,
opisując jedynie
swoją drogę, nie naszą,
pustkę, jaka tam zieje,

i smętny, beznamiętny,
nieodwołalny jej kres.
W tym ruchu
są jak oddech.

A gdybyś chciał je zbadać,
odkryjesz, lecz za późno,
że nie ma tam nic z tego,
co – jak ci się zdawało –

dotyczy ciebie. Nigdzie
o tobie nie ma nic.
Nie ma twojego domu
ani żadnych przyjaciół,

czekających na ciebie,
i nie ma żadnych wrogów,
liczących twoje wady.
Jesteś tam tylko ty,

witający sam siebie
nadchodzącego z przyszłości,
podczas gdy czarna trawa
podpiera czarne gwiazdy.

Mark Strand, „Gdy wakacje się skończą na dobre” (Przeł. Agnieszka Kołakowska)

Dziwne to będzie uczucie,
Gdy w końcu zrozumiemy, że to nie mogło trwać wiecznie –
Ten pełen pewności głos, co ciągle nam powtarzał,
Że nic się nie zmieni –

I gdy zaczniemy wspominać –
Bo wtedy już będzie po wszystkim – jak to właściwie było,
Jak marnowaliśmy czas, jakbyśmy nic innego
Nie mieli do roboty,

Aż nagle, w jednej chwili,
Zmieniła się pogoda i rozrzedzone powietrze
Stało się strasznie ciężkie, a wiatr niemy jak kamień
I nasze miasta jak popiół,

I zdamy sobie sprawę –
Całkiem niespodziewanie – że to było trochę jak lato,
Lato w sierpniowej pełni, choć noce były cieplejsze,
A chmury zdawały się błyszczeć,

I nawet wtedy – bo przecież
Niewiele się zmienimy – będziemy się zastanawiać,
Co będzie i kto zostanie, by to wszystko powtórzyć
Raz jeszcze od początku,

I będziemy się starać –
Lecz nadal bezskutecznie – zrozumieć, gdzie był błąd,
I co takiego zaszło,
Że pora już umierać.

z tomu „Sleeping with One Eye Open”, 1964