Endre Ady

Herkules z przymusu (przeł. B. Zadura)

Czekają mali, aż się zwalę:
Choć chciałbym jako tchórz dogasać,
Być Herkulesem muszę dalej.

Gdybyż te karły rozum miały:
Na Boga, sam bym się załamał,
Gdyby mi tylko spokój dały.

Lecz ozorami mielą stale,
Na zgubę swą mnie gnają w nową
Pieśń, wiarę, wznoszą mnie w zapale.

Sam chciałbym nienawidzić siebie,
Lecz już mnie one nienawidzą:
Nie wolno ustać mi w potrzebie.

Chciałbym, złamany bólem, zwiesić
Głowę, uciekać, cierpieć, płakać.
Lecz dać się tej hołocie cieszyć?

Herkules więc z przymusu w bojach
Tych biedny wytrwam w smutnym gniewie,
Nie zasnę, śmierć się spóźni moja. 

Zer tyle, gnomów tłum przebrzydły,
Choć trochę hołdu, ciszy chwilę:
Inaczej wszak nie umrę nigdy.